Polarisatie en eenheid zijn onderwerpen die me erg bezighouden, op verschillende gebieden. In deze tijd zie ik zowel van dichtbij als verder weg hoe overal mensen op heel verschillende manieren met de crisis omgaan. Logisch, denk ik dan, we zijn allemaal mensen en we zijn allemaal verschillend. Het lijkt wel alsof we tegenwoordig in een spoedcursus ‘de ander accepteren zoals hij of zij is’ zijn beland.

Op muziekgebied droom ikzelf al jaren over eenheid. Het liefst zou ik een ‘singer-songwriter’ zijn die alle mensen met een bepaalde levensvisie kan aanspreken. Niet zozeer alleen een ‘christelijke singer-songwriter’, dat klinkt alsof het voor het seculiere publiek totaal niet geschikt zou zijn om naar te luisteren.

Die kloof tussen christelijke en seculiere muziek houdt me bezig en ik zie die kloof ook tussen mensen die zich christen noemen en hen die zich niet zo noemen, pijnlijk. Al die groepsvorming wekt de indruk dat bepaalde groepen mensen exact hetzelfde zijn en dat er weer andere groepen zijn die daar lijnrecht tegenover staan.

Dat is niet waar. Niemand is precies hetzelfde als een ander, iedereen is uniek. In mijn ogen kan er juist eenheid zijn, wanneer we verschillend mogen zijn en elkaar op die manier accepteren.

En dat is, voor iedereen en ook voor mezelf, ontzettend moeilijk maar het waard om voor te gaan!